« به زلال انتظاری شیرین »

بهار آمد رمضان آمد و باز تو نیامدی . بهار که نزدیک میشود ، خسته از سرمای سنگین زمستان در انتظار یک نسیم بهار به دنبال یک جوانه کوچک بر شاخه درخت که پیک نوبهار باشد ، همه شاخه ها را جستجو می کنیم.

 

 

 

 

 

 

 

غبار یک زمستان طولانی را از چهره خانه می زداییم. شیشه ها را از کدورت خاک پاک می کنیم. باغچه را از بذر گل های ناب پر می کنیم. گوشه گوشه خانه را به زلال انتظاری شیرین می شوییم و در دل شمیم عطر دل کش بهار را دوره می کنیم و سلامی نو و تازه را بارها در ترنّم ذهنمان مرور می کنیم تا گاه آمدن بهار مهیّا باشیم.

 

 

 

 

 

 

 

 بهار می آید بهار سبز حقیقت ، بهار پاک ترین دل های آسمانی ، بهاری ترین بهار تاریخ. به خدای آسمان و زمین قسم که حقیقت دارد ، بهار می آید و خدا زمین مرده را باز زنده می کند. شاید فردا و شاید فردایی دیگر. آنچه حق است وعده خداست که بهار می آید.

 

 

 

 

 

  

و شاید امروز هم برای خانه تکانی دیر باشد. باید خانه دلمان را از غبار غفلت پاک کنیم. بر پنچره های چشمانمان حریر عفاف بیافکنیم. خانه دل را به نور ایمان و معرفت آذین ببندیم.

 

خدا خواسته که از یقین لبریز شویم. از عشق بهار سرشار باشیم. باید بر کدورت های گناه زلال توبه بپاشیم شاخه های شکسته نمازهامان را به نماز آسمانی و نو پیوند دهیم. خیالمان را از صندوقچه تجولات خاکی دنیا بیرون کشیم. علف های هرز دروغ و غیبت و بُخل و حسد را از باغچه دل به درآریم و به جای آن معرفت و ایثار و صدق و وفا بکاریم. 

سردر خانه را به نام مبارک مهدی (عج) آل محمد متّبرک کنیم و سوگند بخوریم که تا آمدن بهار به ولایت بهار مؤمن بمانیم. دوستدارش باشیم. تسلیم امر او باشیم و دشمن هر که با بهار دشمن است. آنچه حق است وعده خداست که مهدی موعود می آید و آنچه بر ماست آراستن جان بی قابل است تا لایق درگاه دوست گردیم.

بهار آمد رمضان آمد و باز تو نیامدی.

نوشته شده در شنبه 88/5/31ساعت 3:37 صبحنوشته ی حسیبا دلنوشته همراهانم ( ) |