داستان عجیب و غریبی است؛ یک مشت علامت سؤال چسبیده به علامت تعجب با کوهی از تناقص و تعارف و تظاهر...اصلاً معلوم نیست نقشه زندگی ما را در کجا ترسیم می کنند و چه کسانی برای میز صبحانه و ناهار و شام مان نقشه میکشند....اطرافمان را شرکتهای صهیونیستی پر کرده اند و فنجان های قهوه امان بوی اسرائیل گرفته آن وقت باید نفری 200تومان جهت کمک به مردم غزه به حساب فلان واریز کنیم؛ گرگ درنده فلسطین را با جیب خودمان چاق میکنیم و با همین جیب هم میخواهیم فلسطین را آزاد کنیم... گوشی همراهتان را نگاه کنید ؛ شکلات دست فرزندتان و البته نسکافه ایی که در فنجان و نیمه شب پای اخبار خونین غزه میل می کنید به علاوه.... سری به کشورهای همسایه بزنید؛ در همین عربستان ؛ سرزمین وحی ؛ سالهاست کیوسک های تحویل نوشابه پپسی و کوکاکولا با قیمت ثابت در گوشه گوشه شهر زنده است و عرب جماعت را به صرف یک ریال سیراب میکند؛ خدا نکند آینده ما چنین کرخت و بی تفاوت شود... زندگی مان را آب گرفته آن وقت داریم برای نجات دیگران اشک میریزیم؛ دست پخت بچه های نسل سوم را این هفته با بوی خون کودکان غزه میل کنید؛ قبل از فشارهای عصبی و قلبی که برایتان ایجاد میشود ؛ عذرخواهی میکنیم.

ادامه دارد....

نوشته شده در چهارشنبه 87/11/9ساعت 10:16 عصرنوشته ی حسیبا دلنوشته همراهانم ( ) |