و آنگاه خداوند نخ و سوزن را آفرید...

 

چنین آموختند مان که تنها می توان با نخ و سوزن جامه دوخت.

 

پاره جامه ای را وصله کرد و یا آنکه بر شکافی بخیه زد ،

 

اما یقیناً خداوند نخ و سوزن را به منظور دیگری آفرید.

 

 

 

...تا مردمان با آن پاره های دل را به تکه های زندگی بخیه زنند.

 

 

...تا بر زخم کهن دهان گشوده وصله ی صبوری و گذشت زنند.

 

...تا آخرین برگ بیجان امید را بر تن ساقه ی زندگی پیوند زنند.

نوشته شده در جمعه 88/12/7ساعت 1:7 صبحنوشته ی حسیبا دلنوشته همراهانم ( ) |