اگر دیگر گونه ایم

بایست بهای آنرا نیز پذیرا باشیم.

بهای دیگر گونه بودن صبوری ، بزرگواری ، آرامش و سرسختی است.

اگر دیگر گونه ایم آنرا فرا گرفته ایم.

پس بایست آنرا به دیگران بیاموزیم!

این بزرگواری نیست، واگذاردنِ حق است.

و شاید تنها بهای دیگر گونه بودن، مهرورزی باشد و بس!

چرا که در سایه عشق؛مهروزی آموختنی است.

چرا که با مهر و مهرورزی ژرفای جاودانه ی زندگی ، تجلی نوینی می یابد.

و دیگر گونه بودن زیباتر می شود.

نوشته شده در دوشنبه 88/4/1ساعت 1:22 صبحنوشته ی حسیبا دلنوشته همراهانم ( ) |